بيت العدل اعظم الهي بهائيت
يكي از وظائف خطيري كه "شوقي رباني" قبل از درگذشت بايست بدان عمل كند، تعيين جانشين بود، چون وي فرزندي نداشت. اما طبق وصيت نامه ها و سنتهاي رهبران پيشين، مخصوصا به عقيده ي مخالفانش، كه هم اكنون در رأس سازمان بهائيت قرار دارند، او مي بايست با ذكر اسم و تعيين قطعي كسي را كه بعد از او در رأس بهائيت قرار مي گرفت و به نام "ولي امرالله" ناميده مي شد، تعيين كند، و حال آنكه وي دست به چنين اقدامي نزد. "عبدالبهاء" در وصيت نامه اي خطاب به شوقي افندي مي گويد: « اي احباي الهي! بايد ولي امرالله در زمان حيات خويش من هو بعده را تعيين نمايد». او همچنين مي گويد: « اي ياران! ايادي امرالله را بايد، ولي امرالله تسميه و تعيين كند».
شوقي رباني كه خود مي دانست فرزند و جانشين بلا انقطاعي ندارد، براي اداره ي بهائيت، تشكيل و تأسيس "بيت العدل اعظم الهي" را لازم دانست. او ايجاد بيت العدل را در آغاز ولايت خود به همه ي بهائيان جهان اطلاع داده بود. منتهي از همان روزي كه وي خبر ايجاد اين تشكيلات را به همگان اعلام داشت، زمزمه هاي مخالفت از هر سو بلند شد. بهائيان تشكيل بيت العدل را طبق الواح وصايا مي دانستند. عبدالبهاء در الواح وصايا گفته بود: هرگاه ولي امرالله (شوقي رباني) طبق يك وصيت نامه مخصوص _ شبيه وصيت نامه ي خود او، كه به الواح وصايا معروف است_ جانشين خود را كه "ولي امر ثاني" خوانده مي شود، تعيين كرد مي بايست:
1_ از بين رجال بهائي هشت نفر را در درجه ي اول انتخاب كنند.
2_ اين هشت نفر به رياست ولي امر ثاني (كسي كه شوقي رباني او را به رياست و پيشوائي انتخاب كرده) دور هم گرد آمده، تشكيل جلسه دهند و بهائيت را اداره كنند.
عبدالبهاء نام چنين تشكيلاتي را بيت العدل الاعظم گذارده است.
شوقي رباني پس از درگذشت عبدالبهاء در سال 1922 م. به جانشيني وي منصوب شد. او در اولين لحظات چگونگي اداره ي بهائيت را چنين اعلام مي دارد:
1_ از حضرت عبدالبهاء تمناي عون و عنايت مي نمايم كه اينجانب را به اجراي وصاياي مباركه كه اهم آنها تعيين جانشين و انتخاب ايادي امرالله است موفق بفرمايند.
2_ تمهيدات لازمه ي كامله ي را كه جهت انتخاب و تأسيس بيت العدل عمومي لازم و ضروري است فراهم آورده به ياران ابلاغ خواهد شد.
3_ تكليف بيت العدل را تكليف شديد خود دانسته و معتقد است كه: « كليه ي افكار و قواي خود را حصر در فراهم نمودن تمهيدات مهمه ي لازمه از براي تشكيل بيت العدل اعظم الهي خواهد نمود».
او در سال 1951 م. (1328 ش) يعني شش سال قبل از درگذشت، پيام ذيل را درباره ي تأسيس هيئت بين المللي بهائي، به كليه ي مراكز بهائي جهان ابلاغ كرد:
« ... به محافل مليه در شرق و غرب تصميم خطير و تاريخي تأسيس اولين شوراي بين المللي بهائي را ابلاغ نمائيد... درجه ي رشد كنوني محالفل 9 گانه مليه كه با كمال جديت در سراسر عالم بهائي به خدمات امريه قائمند، مرا بر آن مي دارد كه تصميم تاريخي فوق را كه بزرگترين قدم در سبيل پيشرفت نظم اداري حضرت بهاء الله در سي سال اخير محسوب است اتخاذ نمايم.
اين شوراي جديدالتأسيس عهده دار انجام سه وظيفه مي باشد:
1_ با اولياي حكومت اسرائيل ايجاد روابط نمايد.
2_ مرا در ايفاي وظائف مربوط به ساختمان فوقاني مقام اعلي كمك و مساعدت كند.
3_ با اولياي كشوري در باب مسائل مربوط به احوال شخصيه داخل مذاكره شود.
و چون اين شوري كه نخستين مؤسسه ي بين المللي و اكنون در حال جنين است توسعه يابد عهده دار وظائف ديگري خواهد شد، و به مرور ايام به عنوان محكمه ي رسمي بهائي شناخته شده، سپس به هيئتي مبدل مي گردد كه اعضايش از طريق انتخاب معين مي شوند و موسم گل و شكوفه ي آن هنگامي است كه به بيت العدل عمومي تبديل، و ظهور كامل ثمرات آن وقتي است كه مؤسسات متفرعه ي عديده آن تشكيل گشته، به صورت مركز اداري بين المللي بهائي در جوار روضه ي مباركه و مقام اعلي كه مقر دائمي آن خواهد بود، انجام وظيفه نمايد.
شوقي رباني در پيام 9/02/ 1922 وعده مي دهد: « ... ان شاء الله ... تمهيدات لازمه ي كامله از براي انتخاب و تأسيس بيت العدل عمومي ... ابلاغ به ياران خواهد شد... ».[1]
سرانجام شوقي رباني پس از 29 سال، اعضاي بيت العدل اعظم را انتخاب كرده و اين مركز را تشكيل داد. اين انتصاب نامه ي هيئت بين المللي بهائي، حيفا، به دستور شوقي رباني در اخبار امري سال 109 بهائي و با مقدمه اي به اين شرح چاپ شده است: « حضرت ولي امرالله كرارا با اعضاي هيئت خاطر نشان فرموده اند كه اقدامات روحاني و اداري در اين كشور بايد مبتني بر "لوح كرمل" باشد ... سفينه الله شريعت الهي و اشاره به بيت العدل عمومي است كه هيئت بين المللي كنوني جنين آن است، و بايد پس از طي مراحل متوالي به بيت العدل تبديدل و در همين كوه مقدس مستقر گردد، و وظائف مقدسه ي خود را انجام دهد.[2]
نداي اسلام ، مرجعي براي پاسخ به شبهات و تبيين ضلالات بهائيان گمراه
[1] . اسرار صعود، ص 16.
[2] . انشعاب در بهائيت، ص 145 – 151.