ديدگاه فرقه  بهائيت نسبت به زن

بهائيان، ازدواج با همه ي محارم را، جز با زن پدر جايز مي دانند؛ و اين از كثيف ترين دستورالعمل هايي بود، كه بهائيان براي حفظ و ازدياد نسل خود به آن تن داده اند؛ و علاوه بر اين، مانند پيشينيان خود، از راه فطرت و اخلاق خارج شده و روابط فاسد و لجام گسيخته و غير طبيعي را به عنوان امري پذيرفته شده در ميان خود قبول كرده اند و مرتكب مي شوند، و در صدد آن هستند همان طور كه در غرب، برخي كشورها اين عمل زشت اخلاقي را قانوني كرده اند، در تمام دنيا به صورت اصلي قانوني درآورند.

بانگاهي گذرا به سير تاريخي اين فرقه و دستورالعمل هاي مكتوب و منتشر شده آنان، مشاهده مي كنيم كه اين اعمال، از ابتداي حركت اين افراد جاسوس و خود فروخته و غرق در لجنزار هواهاي پست نفساني، يكي از مهم ترين اصول پذيرفته شده آنان بوده است. آنها عقيده داشتند:

«... اين ايام، ايام فطرت است و هيچ تكليفي بر مردم واجب نيفتاده؛ اگر چه در شريعت "باب" يك زن را نُه شوهر جايز است، ولي اكنون اگر افزون بخواهد، منعي نباشد؛ و هر يك از جماعت، نامي از انبياء كبار و ائمه اطهار را برخويش مي نهادند و زنان و دختران خويش را به نام و نشان زنان خانواده ي طهارت مي خواندند؛ هر جا كه جمع مي شدند، به شرب خمر و منهيات شرعيه ارتكاب مي نمودند، و زنان خويش را اجازه مي دادند، تا بي پرده به مجلس نامحرمان درآمده، و به خوردن شراب مشغول شوند و سقايت نمايند».[1]

حسين فردوست در خاطرات خود، نمونه هاي بسياري از رفتارهاي ناهنجار مردان بي بند و بار بهائي همچون هويدا و ... را ذكر مي‌كند، و علاوه بر آن افرادي مانند صبحي نيز، نمونه هاي بسيار ديگري را در كتاب "خاطرات صبحي" خود نقل مي كند.

"قرّة العين"، زن فاسد و بي عفتي كه با گفتار و رفتار فاسدش، نقش مؤثري در معرفي و جذب افراد منحرف به اين فرقه داشت، خطاب به پيروان بابيگري گفته است: « اي اصحاب! اين روزگار از ايام فطرت شمرده مي شود، امروز تكاليف شرعيه به يكباره ساقط است و اين صوم (روزه) و صلوة (نماز) و ثنا و صلوات، كاري بيهوده است ... پس زحمت بيهوده بر خويش روا نداريد و زنان خود را در مضاجعت (همخوابگي و همبستري) به طريق مشاركت! بسپاريد!».[2]

و البته اين جملات از كسي كه مريد فرقه اي استعمار ساخته است، بعيد نيست؛ چرا كه وزارت مستعمرات انگليس _از مؤسسان و حاميان فرقه هاي ضاله_ نيز، خطاب به يكي از جاسوسان خود در كشورهاي اسلامي مي گويد:

«در مسئله بي حجابي زنان بايد كوشش فوق العاده به عمل آوريم، تا زنان مسلمان به بي حجابي و رها كردن چادر، مشتاق شوند... پس از آنكه حجاب زن با تبليغات وسيعي از ميان رفت، وظيفه ي مأموران ماست كه جوانان را به عشق بازي و روابط جنسي نامشروع با زنان تشويق كنند و به اين وسيله، فساد را در جوامع اسلامي گسترش دهند».[3]

بهائيان همچنين با توجه به تأثير پذيري كودكان و نوجوانان، بيشترين تلاش تبليغي خود را بر روي اين نسل متمركز كرده اند، و لجنه هاي گلشن توحيد، با احداث مهد كودك ها و مدارس و ترتيب دادن اردوهاي تبليغي، كودكان و نوجوانان را به خود جذب مي كنند.

آنها همچنين به بهانه ي صلح و شعار تساوي زن و مرد، زنان را در تمام عرصه ها به عنوان عروسك هاي خيمه شب بازي، كه سرنخ آنان دست صهيونيست ها است، به روي صحنه آورده و مي خواهند به وسيله ي آنان، صلحي منطبق بر نظم نوين و تك قطبي جهاني برقرار سازند. "عبدالبهاء" در يكي از مطالب خود مي نويسد:

«... و چون نسوان در عالم انساني نفوذ و تأثير كلي يابند، از جنگ محققاً جلوگيري نمايند... نفرت و انزجار آنان نسبت به جنگ، بايد براي استقرار و حفظ صلح عمومي مورد استفاده قرار گيرد».[4]

و البته بهترين و مؤثرترين كار زنان، نقش تبليغي آنان است: «اي اماء رحمن، محفلي... آرايش دهيد و در آن محفل به كمال حكمت در اوقات مخصوصه، مجتمع شويد و به ذكر آن يار مهربان مشغول گرديد، و مذاكره در ادله و براهين ظهور جمال مبين فرمائيد، تا هر يك از اماء رحمن نطقي بليغ يابند و لساني فصيح بگشايند و سبب هدايت اماء كثيره گردد و عليكن التحية و الثناء... ».[5]

با توجه به آثار منتشره بهائيان مشاهده مي شود كه آنان دنباله رو فرقه ي استعماري وهابيت هستند كه با تلقين جاسوس انگليسي، مستر همفر، و حمايت هاي قواي نظامي و مالي انگليس ايجاد شد.

حضرت امام (رضوان الله عليه) سالها پيش، از اين هماهنگي پرده برداشته و مي فرمايند: «يك حقايقي در كار است، شما آقايان در تقويم دو سال پيش از اين يا سه سال از اين بهائي ها مراجعه كنيد، در آنجا مي نويسد: تساوي حقوق زن و مرد رأي عبدالوهاب، آقايان هم از او تبعيت مي كنند... نظامي كردن زن، رأي عبدالوهاب، آقا تقويمش موجود است، نگوئيد نيست...».[6]،[7]

[1] . فتنه ي باب، ص 14.

[2] . تاريخ جامع بهائيت، ص 114.

[3] . خاطرات مستر همفر، ص 84.

[4] . مقام و حقوق زن در ديانت بهائي، ص 92.

[5] . همان، ص 146.

[6] . صحيفه ي نور، ج 1، ص 56.

[7] . سايه روشن بهائيت، ص 147 – 152.